تو برو...من همه ی هزاران روز گذشته ام را فراموش میکنم

خسته ام از بس دنبال ردپاهایت دویدم و نرسیدم

حالا نه من

ونه روزگار

 دیگر پایی برا ی دویدن نداریم

عزیز من توبرو

بگذار پایان قصه ی ماهم

تلخ باشد

مثل تمام قصه های عاشقانه

نترس

تعبیرم از این قصه

تلخ نمی شود

به همه می گویم

شاید قسمت هم نبودیم

اما این را بدان

من از این قسمتی که

آدم هارا برای لحظه ای عاشق شدن

به تنهایی مجازات می کند

بیزارم

پ.ن:

یکی از دستنوشته های 15 سالگی ام

در خورِ حالِ امروزم